สวัสดีครับทุกท่าน ที่ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านบทความชุด "เส้นทางคู่ขนานที่มาบรรจบกัน" ตอนที่ 1: จับมือกัน สืบเนื่องจากผมได้เห็นภาพประจำบทความ ที่น้องสาวของภรรยาผมได้ถ่ายไว้ ขณะที่เธอนั่งข้างหลังเราสองคนภายในรถ เป็นภาพที่เราสองคนจับมือกัน ผมนั่งด้านซ้ายยื่นมือขวาออกมา ส่วนภรรยาผมเป็นฝ่ายจับมือผมเอง เพราะผมไม่สามารถใช้นิ้วมือทั้งสองข้างได้ ส่วนตัวผมชอบภาพนี้มาก แม้เป็นภาพด้านหลังก็ตาม แต่สามารถสื่อถึงความรู้สึกของเราสองคนได้อย่างลึกซึ้ง ผมจึงขอตั้งชื่อตอนที่ 1 นี้ว่า "จับมือกัน"
ภาพ "จับมือกัน" เมื่อ 25 ธันวาคม 2557 ภายใน "เมฆา"
สำหรับตอนแรกนี้ นอกจากภาพประทับใจ แล้วผมอยากบอกความรู้สึกที่มีต่อภรรยา ผ่านบทความชุดนี้ ดังนั้นเรื่องราวระหว่างเราสองคน ที่ผมอาจจะเล่าแบบย้อนไปย้อนมา แล้วแต่อารมณ์ที่มี ณ ขณะนั้นๆ ก็จะเป็นตั้งแต่เริ่มพบกันครั้งแรก (15 พฤศจิกายน 2556) จนถึงวันแต่งงาน (25 ธันวาคม 2557) ทั้งหมด 1 ปี+1 เดือน+10 วัน รวม 405 วันพอดีๆ ครับ มาเริ่มตอนแรกเลยกับความรู้สึกที่เห็นภาพนี้
ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ ที่รักเธอ รู้แต่เร็วมาก เธอเองยังบอกว่าเร็ว เช่นกัน คนรอบข้างทั้งวงใน วงนอก ต่างรู้สึกเช่นกันว่า การที่เราสองคนแต่งงานกัน ทำไมถึงรวดเร็วขนาดนี้ มีสาเหตุมากมาย เต็มไปหมด แต่อาจเป็นเพราะเราสองคนสัมผัสได้ถึงเรื่องราวมากมายที่เราสงองคนเองก็ต่างอธิบายไม่หมด หลายครั้งที่เราต่างฝ่ายต่างก็มีน้ำตาซึมๆ ออกมา ถ้าได้มีโอกาสรับรู้เรื่องราวของอีกฝ่าย ขณะกำลังเล่าให้คนอื่นฟัง
ส่วนตัวหากทุกท่าน พอมีเวลา สามารถเข้ามาอ่านบทความชุดนี้ได้นะครับ อาจทำให้เกิดมุมมองที่แตกต่าง ขนาดตัวผมเองยังมึนๆ ในบางครั้งด้วยซ้ำครับ