166: "เส้นทางคู่ขนานที่มาบรรจบกัน" ตอนที่ 20: นั่งขัดสมาธิด้วยกัน @58-02-11

สวัสดีครับทุกท่าน ผมกับภรรยาอาจเป็นคู่รักที่มีภาพถ่ายคู่ร่วมกันน้อยมาก เพราะส่วนตัวไม่ค่อยชอบถ่ายภาพร่วมด้วยสักเท่าไหร่ เพราะว่า ผมยังเขินๆ อยู่ อันเนื่องจากผมไม่ค่อยชอบยิ้มเวลาถ่ายภาพสักเท่าไหร่ และส่วนตัวผมก็ยังเคยแปลกใจว่า ทำไมภรรยาถึงไม่ค่อยขอถ่ายภาพร่วมกันสักเท่าไหร่ ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน จนทำให้ผมมีความรู้สึกว่า หากมีการถ่ายภาพคู่ร่วมกันแล้ว จะเป็นภาพที่สำคัญและมีค่า ทั้งในด้านการจดจำและความรู้สึก


ไม่บ่อยครั้งนักในชีวิตหลังความพิการของผมกว่า 13 ปี ที่ผมจะมีความรู้สึกว่า อยากเป็นคนไม่พิการ เพราะว่าผมได้ผ่านตัวเองและยอมรับความพิการไปนานมากแล้ว ตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาล แต่เมื่อประมาณปลายเดือนธันวาคม 2557 หลังแต่งงาน ผมมีธุระสำคัญไปเยี่ยมบ้านพิจิตรของภรรยา (วันนั้นผมใส่เสื้อ Ashoka Fellow ไปด้วย) หลังจากนอนหงายบนตั่งใต้ถุนบ้านของภรรยา เพื่อผ่อนคลายร่างกาย ก็มีความรู้สึกอยากนั่งขัดสมาธิ เพราะเห็นภรรยากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ (วันนั้นผมเลือกที่จะไม่นั่งรถเข็น) จึงอยากนั่งคู่กันกับภรรยา รวมทั้งอยากถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึกด้วย

เป็นภาพถ่ายคู่กันที่ดีมากๆ เพราะให้ความรู้สึกเหมือนนผมไม่พิการ และตลอดเวลาที่ผมพยายามดูแลตัวเอง ใส่ใจกับการทำกายภาพบำบัด ทำให้ข้อต่อต่างๆ ของร่างกายไม่ยึด จึงทำให้ผมสามารถนั่งขัดสมาธิได้ จึงเป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่ผมมีความสุข และได้ภาพประทับใจที่ถ่ายคู่กับภรรยา ครับ

เธอทำให้บางห้วงความรู้สึกของผมมีแรงบันดาลใจเล็กๆ ว่า อยากหายจากความพิการครับ