68 : บทความชุด “ผมกำลังจะกลายเป็นผู้ประสบภัย” ตอนที่ 17 @ 20 ตุลาคม 2554 ชื่อตอน "ความรู้สึกทำไมต้องยอมมาเป็นผู้ประสบภัย และการอพยพคนท้องแก่ออกจากบ้าน"

สวัสดีครับเพื่อนๆ ตลอดระยะเวลาที่น้ำท่วม มีทั้งเพื่อน และผู้ใหญ่ ถามทุกวันครับ โดยเฉพาะช่วงนี้ที่ทีวีพูดถึง "บางบัวทอง" จนดังไปแล้ว ทุกคนจะแนะนำให้ผมออกจากบ้าน ออกจากพื้นที่ ซึ่งส่วนตัวผมก็ตั้งใจออกข้างนอกนะครับ เพียงแต่ว่า คิดว่าจะให้ถึงที่สุดก่อน ระหว่างนี้เองผมก็มีความรู้สึกพร้อมๆ กัน 2 เรื่อง คือเรื่องที่ผู้ประสบภัยไม่ออกจากบ้าน คือผู้รู้ซึ้งเลยว่า ทำไมผู้ประสบภัยคิดอย่างนั้น แต่มีสิ่งสำคัญอย่างหนึ่ง คือ ครอบครัวเราจะพยายามไม่เป็นภาระให้กับผู้อื่น ถ้าจะต้องรบกวนก็จะให้น้อยที่สุด อย่างวันแรกที่ผมต้องอพยกเพราะว่าน้องสาว อีกคนเป็นห่วง จึงให้กู้ภัยมารับตัวผมออกไป อีกครั้งที่ผมจะรบกวนคือ ตอนที่ไม่สามารถต้านทานน้ำไว้ได้

เรื่องที่สอง คือ ผมคิดว่าวิกฤตครั้งนี้เป็นโอกาสที่หาไม่ได้อีกแล้ว กับการที่ผมจะได้เรียนรู้ในการแก้ปัญหาต่างๆ ในฐานะผู้ประสบภัย เพื่อจดบันทึก การใช้ความรู้ และรับรู้ความรู้สึก บรรยากาศ ต่างๆ เพื่อถ่ายทอด เผยแพร่ บนอินเตอร์เน็ต และหวังอย่างยิ่งว่า ผู้อ่านจะมีสติและฟันฝ่าปัญหาต่างๆ ไปได้อย่างมีเหตุมีผล บนพื้นฐานของการวิเคราะห์ข้อมูลต่างๆ

จบไปแล้วกับความรู้สึกนะครับ งั้นก่อนจบบทความนี้ ผมขอนำภาพของน้องสาวที่ท้องแก่ กำลังจะออกนอกบ้านเพื่อไปนอนข้างนอก และรอไปพบแพทย์เพื่อทำคลอดเลยครับ คงไม่กลับเข้ามาที่บ้านจนกว่าจะคลอดเสร็จ มาให้เพื่อนๆ ดูครับ

ระดับความสูงของน้ำนะครับ ส่วนตัวผมคิดว่าสูงมากเลยนะครับ


ดูระดับความสูงของกระสอบสิครับ


ต้องคลานออกมาครับ

อากู๋ต้องนำเรือออกไปด้วยครับ เพื่อให้น้องสาวนั่ง และน้องเขยลากเรือไป ที่ต้องลากเรือก็เพราะมั่นคงกว่า เรือจะได้ไม่ล่มแน่นอน ความปลอดภัยต้องมาก่อน

แพลอยน้ำที่ก็มีประโยชน์มากๆ นะครับ (ขอบอกซ้ำบ่อยๆ นะครับ)

ต้องข้ามอย่างนี้ครับ เป็นทางปกติที่ใช้กันตั้งแต่วันนี้ครับ

น้องสาวนั่งเรือยนต์ของน้องเขยครับ

พากันออกไปทั้ง 4 คน เพื่อไปช่วยกันยกเรือข้ามสะพานด้วยครับ


บทความนี้ก็เบาๆ นะครับ แล้วตอนต่อไป ผมจะมาอัพเดทการเพิ่มเติมการป้องกันกำแพง มาฝากเพื่อนๆ ครับ