เมื่อวันอาทิตย์ที่ 7 ธันวาคม พ.ศ.2551 ที่ผ่านมา ผมกับเตี่ย กับม้า และอาจารย์ ได้ไปธุระสำคัญที่จังหวัดชัยนาท จึงถือโอกาสไปเยี่ยมหลวงปู่ที่วัดหนองทาระภู และผมก็ได้พบเห็นผู้พิการคนหนึ่ง จึงอยากนำความรู้สึกที่มี ได้เล่าสู่กันฟัง พร้อมกับนำภาพมาให้ดูด้วยครับ
ภาพป้ายวัดครับ อยู่ด้านหน้าทางเข้า วัดหนองทาระภู อยู่ตำบลบ้านเชี่ยน อำเภอหันคา จังหวัดชัยนาท
เมื่อเข้าไปในบริเวณวัดจะพบกับต้นไม้มากมาย ร่มรื่นทางด้านซ้ายมือ ส่วนด้านขวาก็จะพบกับอุโบสถใหญ่สวยงามอย่างที่เห็นในภาพครับ
อีกมุมหนึ่งของพระอุโบสถ
เมื่อเข้ามาถึงบริเวณลานจอดรถ ซึ่งก็คือที่ว่างภายในวัด แต่เป็นบริเวณที่ใกล้กับกุฏิของหลวงปู่ครับ พอจอดรถเสร็จจะมองเห็นบ้านทรงไทยโบราณหลังใหญ่ เด่นตระหง่านอยู่ข้างหน้า
และเมื่อมองไปทางด้านซ้าย ผมก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเอาจอบบางๆ แต่งดินที่มีอิฐก้อนเล็กๆ อยู่ ผมนั่งมองเขาในรถอยู่นาน เขาทำงานตลอดเวลา มีไปเข้าห้องน้ำด้วยนะครับ (เดาเอา) ก็ลุ้นอยู่นะครับ ว่าเขาจะกลับมาไหม เนื่องจากยังไม่ได้ถ่ายรูป ช่างกล้องกิตติมศักดิ์พอดีไปถ่ายภาพอื่นๆ มาฝากทุกคนครับ
ภาพที่เห็นผมเห็น เขาก็ปกติทุกอย่าง มีขา 2 ข้าง ข้างหนึ่งเป็นเนื้อ ข้างหนึ่งเป็นไม้ ผมเห็นเขาทำงานอย่างใจเย็น คือว่าใจเย็น กับขี้เกียจ ผมคิดว่าส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นผม หรือเพื่อนๆ ก็น่าจะแยกแยะออก ผมคิดว่าก็เพราะขาอีกข้างเป็นไม้ นั่นแหละครับ ก็เลยรีบไม่ได้ เขาทำงานไปเรื่อยๆ อย่างตั้งใจ แต่คนภายนอก หรือคนอื่นๆ ก็ย่อมต้องมองว่า เขาเป็นผู้พิการ (ทางร่างกาย) แต่สำหรับเขา ผมคิดว่า เขาปกติ หรืออาจจะเรียกว่า "ผู้พิการปกติ" ก็น่าจะพอได้
สำหรับผมแล้ว ผมมีความคิดว่า คนปกติ บางเวลาก็อาจจะเป็นผู้พิการ โดยเฉพาะทางใจ และในบางเวลา ผู้พิการก็จะกลายมาเป็นคนปกติ เช่น ผลงานของผมเหมือนคนปกติ หรือเวลาผมนั่งในรถยนต์ คนที่มองมาภายนอก มักนึกว่าผมเป็นคนปกติ เพราะแววตา สีหน้า ท่าทางผม ไม่ได้พิการ นอกเหนือสิ่งอื่นใด ผมคิดว่า "จิตใจ" ของผมไม่พิการครับ
ขอบคุณครับ
14/12/2551
