178: อารมณ์เห็นภาพนั่งบนเก้าอี้แล้วนึกว่าตัวเองก็ดูปกติดี

สวัสดีครับเพื่อนๆ หลังจากแต่งงานแบบไม่ได้ตั้งตัวสักเท่าไหร่ คือไม่ได้อยู่ในแผนชีวิตที่วางไว้อันเนื่องจากหลายสาเหตุ สะท้อนคำกล่าวของคนโบราณว่า ถ้าจะคู่กันก็ต้องแต่งกันอยู่ดี เรื่องนี้ขอยืนยันอีกคน รวมๆ ชีวิตมีความสุขดีแบบยังมึนๆ งงๆ และก็ตื่นเต้นประหลาดใจ หลากหลายอารมณ์ตลอดเวลา จนถึงวินาทีที่กำลังพิมพ์อยู่นี้ครับ รวมถึงตัวผมเองรู้สึกได้ถึงพัฒนาการของร่างกายบางอย่าง ที่เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น คือ ไม่ใช่เดินได้นะครับ ผมหมายถึงการช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้นบนพื้นฐานความเป็นไปได้ทางวิชาการแพทย์นะครับ

เมื่อวันที่ 11 มี.ค.58 ทำบุญครบ 1 ปีคุณยายของภรรยา (เจี๊ยบ ชนัญชิดา ลิ้มนนทกุล) ผมได้มีโอกาสนั่งบนเก้าอี้ไม้โยกได้ที่บ้านพิจิตร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกตัวอะไรเหมือนเดิม แต่รู้สึกถึงความคล่องตัวเวลาจะขยับไปมา อันที่จริงยังมีเรื่องประหลาดใจอีกเรื่องเกี่ยวกับกระดูกคอ การขยับคอ ที่ปัจจุบันผมสามารถเอี้ยวคอใกล้เคียงกับคนปกติได้อย่างน่าแปลกใจ คิดอย่างไร วิเคราะห์อย่างไร ขอเก็บข้อมูลก่อนแล้วจะนำมาแบ่งปันกันในเร็วๆ นี้นะครับ


ถ้าดูจากในภาพถ่ายข้างบนจะเห็นว่า แทบจะดูปกติ หรือดูพิการไม่มาก แต่ยังยืนยันนะครับว่า ผมยังคงเป็นคนพิการรุนแรง หรือคนทุพพลภาพ เหมือนเดิม และยังคงเป็น "มืออาชีพ" เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง และกำลังจะนำพาคนพิการอีกจำนวนมากให้เป็นมืออาชีพ ด้วยกันครับ

บทความนี้ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่า เป็นกำลังใจคนพิการด้วยกัน เป็นกำลังใจให้คนที่มีคนรักต้องเป็นคนพิการ เป็นกำลังใจให้พ่อแม่พี่น้องที่คนพิการในครอบครัว หากใจอิสระ คิดได้ ใจไม่พิการ ก็จะส่งผลดีมายังร่างกายภายนอกด้วยครับ เป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนครับ