206: "เส้นทางคู่ขนานที่มาบรรจบกัน" ตอนที่ 52: ขอบคุณสำหรับหลังบ้านที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างครับ @ 59-12-01

สวัสดีครับเพื่อนๆ สำหรับบทความตอนนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่า ได้มีโอกาสถ่ายภาพคู่แบบเซลฟี่ (Selfie) กับภรรยา ซึ่งไม่ค่อยได้ถ่ายสักเท่าไหร่ ภาพคู่บทความนี้ถ่ายขณะกำลังรอเซ็นต์สัญญาจ้างดำเนินการกับทางบริษัท บอร์เนียว เทคนิเคิล (ประเทศไทย) จำกัด ระหว่างรอผู้ใหญ่ พอเห็นภาพทำให้นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมากว่าจะแต่งงานกัน จนถึงสถานการณ์ที่ผ่านความลำบากมาด้วยกัน โดยเฉพาะเรื่องโครงการฝึกอบรมคนพิการที่เหมือนเราสองคนตกอยู่ในวงล้อมกลางสนามรบ ทั้งต่อสู้กับความถูกต้อง ที่ต้องทำให้งานลุล่วงบนพื้นฐานของระเบียบตามกฎหมาย ต่อสู้กับความโลภของคนหลายคนที่ไม่รู้จริง ต่อสู้กับความเข้าใจผิดของคนพิการจำนวนหนึ่ง ต่อสู้กับความอิจฉาของคน ต่อสู้กับตัวเองที่ทำไมต้องมาลำบากขนาดแบกโลกเอาไว้บนบ่า



ในที่สุด ความจริงก็คือความจริง อีกทั้งยังมีอาจารย์ที่เคารพ ช่วยกันประครองสถานการณ์จนจบภารกิจ ถึงแม้ว่าเราสองคนอาจจะต้องผจญภัยกันต่อ อีกยกหนึ่งในโครงการฝึกอบรมคนพิการ อีกโครงการต่อมา ซึ่งปัญหาด้านความเข้าใจผิดจากคนพิการแทบไม่มีแล้ว เนื่องจากเป็นโครงการที่เราสองคนดูแลเองทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องการเงิน จึงทำให้เราให้คนพิการได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าจะขาดทุนก็ตาม แต่เป็นการขาดทุนที่คุ้มค่า เพราะคนพิการส่วนใหญ่มีงานทำ มีอาชีพ สามารถโบยบินเติบโตออกไปทำงาน และเราสองคนมั่นใจว่าพวกเขาเหล่านี้แทบไม่ต้องไปวนเวียนเรียนอบรมซ้ำไปซ้ำมาอีก เพราะน้องๆ คนพิการเก่งมากจริงๆ

ขอบคุณภรรยาคนนี้แบบสุดๆ ถึงแม้ใครๆ ภายนอกอาจจะดูว่าเธอดุ นั่นละเธอกำลังปกป้องเราสองคน จากภัยรอบตัว ที่บางครั้งผมแทบไม่ระวังเลย เพราะผมมองโลกในแง่ดี สวยงาม แต่เธอมองเห็น และช่วยกันผ่านพ้นวิกฤตการณ์มาด้วยกัน

"เทวดาผู้หญิง" หลังบ้านที่เผ็ด น่ารัก ดุ ของผม