80 : บทความชุด “ผมกำลังจะกลายเป็นผู้ประสบภัย” ตอนที่ 29 @ 26 ตุลาคม 2554 ชื่อตอน "เตรียมตัววางแผนครั้งสุดท้ายก่อนจะกลายเป็นผู้ประสบภัยตัวจริง"

สวัสดีครับเพื่อนๆ ตอนนี้คนในบ้านน้อยลง แต่ก็มากพอที่จะดูแลบ้านทั้ง 4 หลังได้ บวกกับเครื่องมือในการปกป้องบ้าน จากพวกมิจฉาชีพ ได้อย่างถูกกฏหมาย เป็นเหตุผลที่ 1 ต่อด้วยหากเกิดเหตุนำท่วมล้นข้ามกำแพงที่ความสูง 1.80 เมตรมา การอุ้มผมขึ้นชั้น 2 อย่างเร่งรีบ คงไม่สะดวก ทั้งๆ ที่ผมเต็มใจ แต่ตัวผมกำลังจะเป็นภาระให้ทุกคนที่เหลืออยู่ เป็นเหตุผลที่ 2 และยังมีเหตุลจุกจิกอีก 3-4 ข้อ แต่เอาหลักๆ ด้วยเหตุผลที่ 3 คือ อินเตอร์เน็ตเริ่มมีปัญหา มาตลอดหลายวัน ทำให้ทำงานได้ไม่เต็มที่ครับ มากพอที่จะทำให้ผมต้องอพยพ ไปชลบุรี

แต่การที่ผมจะไปอยู่นอกบ้าน ผมคงต้องเตรียมตัวมากพอสมควร เช้น เรื่องเตียงที่ผมใช้นอนและนั่งทำงานพร้อมกันนั้น ผมต้องพยายามหาให้ได้ก่อนไป เพราะจะต้องเป็นเตียงผู้ป่วยแบบที่ใช้ในโรงพยาบาล จึงโทรหาอาจารย์ ดร.มโน เมตตานันโท เลาหวนิช ที่ช่วยประสานงานกับคุณบุษกร ศูนย์รักษามะเร็ง ชลบุรี จนได้เตียง และอยู่ในพื้นที่ชลบุรี จึงสะดวกในการจัดส่ง

เรื่องอินเตอร์เน็ต ทางคุณปรเมศวร์ มินศิริ แห่ง Thaiflood.com ดูแลจัดการให้ รวมทั้งที่พักด้วยครับ เรื่องการดูแลนั้น ได้น้องสาว ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้อง ไปช่วยดูแลชั่วคราว ถ้าองค์ประกอบครบ ผมทำงานได้ ผมก็ยินดีย้ายนะครับ หรือถ้าให้อินเทรนหน่อยก็ ผมยินดีอพยพครับ อันที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ผมอพยพ ผมเคยออกมาแล้วครั้งแรก ซึ่งได้เขียนบทความไว้ในตอนที่ 3 แต่ก็ตัดสินใจกลับเข้ามาด้วยเหตุผลมากมาย ที่อยากเก็บข้อมูลสำคัญๆ ที่อาจจะหาจากที่ไหนไม่ได้ นั่งเทียนนึกเอาเองก็คงไม่ได้ จึงนำภาพตอนที่ขี่หลังกู้ภัยมาฝากครับ เป็นภาพจากมือถือของน้องงสาว (ลูกพี่ลูกน้อง) อีกคนครับ

ตอนนั้นขี่หลัง จากนั้นก็ทางกู้ภัยเอารถ 4W มาเทียบขึ้นเลย แต่ถ้าถามผมตอนนี้ 4W ก็คงไม่ไหวแล้วละ มีแต่เรือเท่านั้นที่จะมารับผมได้ ที่สำคัญต้องข้ามกำแพงด้วยนะครับ ยังนึกๆ อยู่ว่าจะออกยังไง แต่เอาเถอะครับ ถึงเวลาคงไปได้เอง เท่าที่จะไปได้



สภาพผมตอนนี้ก็ประมาณว่า ผมยาว หนวดยาว น่าจะยาวสุดเท่าที่เคยปล่อยมาในชีวิต เลยครับ ถ้าถามผมแล้วว่าทำไมไม่โกน ต้องตอบแบบตรงๆ ว่า ทุกคนยุ่งมาก และผมเกรงใจที่จะทำเรื่องเล็กนิดเดียวในภาวะน้ำท่วมแบบนี้ บทความหน้าผมยังไม่แน่ใจว่าจะมีเนื้อหาอะไร จะเป็นเรื่องกาอพยพดี หรือความพยายามในการปรับปรุงการป้องกันน้ำท่วม เพราะว่า คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่ผมใช้งานได้ลงโปรแกรมรุ่นเก่า มันจึงไปทับโ็ปรแกรมอ่าน USB ทำให้ port ของ USB อ่านไม่ได้ ผมจึงโหลดภาพจากกล้องไม่ได้ครับ แต่จะพยายามเขียนบทความให้ได้ เพื่อให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันครับ

ความรู้สึกอีกเรื่อง คือ การอพยพครั้งนี้ นอกจะผมจะยังคงเป็นแค่เพียง ไม่ป็นภาระคนในบ้าน แล้วผมยังสามารถออกไปทำงานอาสา เพื่อย้อนกลับมาช่วยผู้ประสบภัยต่อได้อีกครับ